Θεατρική διασκευή σε κείμενα Λέτας Κουτσοχέρα

Το αινιγματικό έργο του Ευριπίδη «Κρήτες», αναζητά  να συνθέσει τα σπαράγματά του, τα οποία ζωντανεύουν επί σκηνής, δεμένα με μια μεταφυσική μινωική τελετουργική ατμόσφαιρα. Ένα ταξίδι στο χρόνο και το λαβύρινθο.  Στην Κνωσό, που σημαίνει Γνώση.

 

Και το όραμα του Δαίδαλου να μας οδηγεί μπρος- πίσω στο χρόνο, μέσα κι έξω από τις πτυχές και τους διαδρόμους του νου και της ψυχής μας. Ο μύθος της Πασιφάης, η θέση της ιερής γυναίκας, ο αινιγματικός ρόλος του χορού των μυστών, η ανδρική θυρσοτίναξη ως επισφράγισμα της ιερής ένωσης Πασιφάης-Ταύρου, ο χορός Σελήνης και Ηλίου, ο χορός της ζωής, η τελετουργία των όφεων, η Μεγάλη Μητέρα Θεά, και ο Ίκαρος σε μια μελαγχολική μονωδία πριν την πτώση του.

 

Μύηση. Απελευθέρωση. Μαγεία. 

 

Η  τραγωδία ΚΡΗΤΕΣ του Ευριπίδη, γράφτηκε το  430 π.Χ  και σήμερα δε σώζονται, παρά μόνο σπαράγματά της. Με προσεκτική ανασύνθεση και  ακαδημαϊκή μελέτη, η Ομάδα Τέχνης & Χορού ΑΤΡΑΠΟΣ , σε συνεργασία με τη δυνατή πένα της Λέτας Κουτσοχέρα, επιχειρεί  μια τελετουργική αναβίωση των μινωικών  μυστηρίων και έναν  αποσυμβολισμό του μύθου, με κοινωνικές, φυσικές, αλλά και  μεταφυσικές προεκτάσεις. Η ακαδημαϊκή μελέτη του πολιτισμιολόγου Παρμενίδη Μπουσίου, η δραματουργική πρόταση της Αρσινόης Λίλυς Καραδήμα και ο ποιητικός λόγος  της Λέτας Κουτσοχέρα που ζωντανεύει και γεμίζει τα αινιγματικά κενά στα χαμένα μέρη του έργου, επιχειρούν μια ολοκληρωμένη παρουσίαση των Ευριπίδειων Κρητών. 

Όταν ο Μίνωας λαμβάνει έναν πανέμορφο λευκό ταύρο  από τη θάλασσα, ένδειξη από το θεό Ποσειδώνα πως είναι ο ισχυρός βασιλιάς  της Κρήτης, δεν πράττει τη θυσία που είχε υποσχεθεί. Ως τιμωρία, η οργή του Ποσειδώνα δημιουργεί μια ακαταμάχητη έλξη στη γυναίκα του Μίνωα, την Πασιφάη, η οποία ζευγαρώνει με τον λευκό ταύρο, με τη βοήθεια του πολυμήχανου Δαίδαλου, κάτι που εξοργίζει τον Μίνωα. Από την ένωση αυτή γεννιέται ο Μινώταυρος,  ένα κράμα ανθρώπου και ζώου. Συμβολισμοί για τη ζωή, το χρόνο, το θάνατο, τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία, τη Γνώση, το επέκεινα. Μια διαφορετική προσέγγιση της τραγωδίας, με έντονες αναφορές στην τελετουργική κινησιολογία της μινωικής εποχής και χορογραφίες βγαλμένες από στιγμιότυπα αποτυπωμένα σε σπάνιους σφραγιδόλιθους.